आमा !
खै सम्बोधन नै गर्न आएन ! तिमी यति महान छौ शब्दमा सम्बोधन गर्नै आएन ! बुबा , भाइ ,बहिनी ,सबै सन्चै हुनुहुन्छ होला भन्ने आशा राख्दछु ! म खै के भनौं सन्चो या बिसन्चो ! यस्तै जीवन आफ्नै भन्नेले परदेशमा बेचिदिए !
आमा हजुर भन्ने गर्नु हुन्थ्यो नि कसैको छिटो भरोसा नगर्नु भनेर ! आज सम्झँदै छु ती शब्दहरु ! आमा तिमी लाई त सबै थाहा छ ! म अहिले कहाँ छु, कस्तो अवस्थामा छु लेख्न त मन थिएन तर मेरो नि तिमी बाहेक को नै छ र सुनाउने पनि !
हरेक दिन म पुरुषहरुको जमात बाट बलत्कृत हुन्छु ,
चिच्याउँछु , कराउँछु , तर मेरो सुनिदिने कोहि भेट्दिन , मान्छे भन्ने गर्छन नि भित्ताको नि कान हुन्छ भनेर के मेरो पीडा मेरो आँसु त्यो भिताले सुनेर तिमिलाइ सुनाइदेला त आमा ?
जब चिच्याहाटमा आँसु खस्छन तब तिमिले म रुँदा फकाएको सम्झन्छु ,
जब मेरो शरीरबाट बल्कृत भएका रगतहरु बग्छ्न्
तब म तिमी ले मलाई चोट लाग्दा आफू रोएको सम्झन्छु !
आज म यो बिरानो सहरको अँध्यारो कोठामा पशु को जीवन जिइरहेको छु , आमा मेरो इज्जत लुट्नेहरुले किन सोच्दैनन आमा कि उसको दिदिबहिनीलाई नि यस्तै भयो भने के हुन्छ भनेर ?
किन सोच्दैनन आमा , म पनि उनिहरुकै दिदी बहिनी हुँ भनेर !
आमा ! लेख्ने आँट आएन अरु त ! केही छैन आँसु र दु:खको कहानि बाहेक ! यदि मरेछु भने यहि मेरो अन्तिम सम्झना हुनेछ तिम्रो लागि ! यदि बाँचेछु भने म सम्झिरहने छु !
आमा मलाई नबिर्सनु ल ! सम्झिरहनु ल !
म तिम्रो ओठमा मुस्कान बनेर मुस्कुराइरहेको हुने छु !
उही तिम्रो प्यारि छोरी
........................
Comments